Hou je van honden? Dan zul je deze plaatsen geweldig vinden
Als je een hondenliefhebber bent, kan het vervelend zijn om je hondje achter te laten op reis. Maar je hondentijd hoeft niet voorbij te zijn, er zijn genoeg internationale brave jongens (en meisjes) die kwispelstaartend naar je toe komen. Ze spreken misschien niet dezelfde taal of wonen niet in een huis, maar de aanblik van een nerveuze snuit onderweg kan ervoor zorgen dat je je meteen thuis voelt. Culturen en plaatsen hebben verschillende relaties met hun viervoetige buren. In sommige landen zwerven groepen zwerfdieren door de straten en in andere zijn het trouwe werkmaatjes. Hoe dan ook, hier zijn acht plaatsen waar je gegarandeerd rondhangt met honden.
Nepal
Als eerste gaan we naar de Himalaya, waar de meeste Nepalezen hindoeïstisch zijn. In het hindoeïsme zijn honden heilig omdat ze worden gezien als boodschappers van Yama, de god van de dood. Nepalese hindoes geloven dat ze honden gelukkig moeten houden om te voorkomen dat ze naar de hel gaan. Als onderdeel van het vijfdaagse lichtfestival Diwali wordt een hele dag gewijd aan het aanbidden van honden! Op Kukur Tihar (“dag van de honden”) worden honden met en zonder baasje door de straten geparadeerd met levendige bloemenslingers en gezegend met een Tika (de rode stip op hun voorhoofd). Pooches krijgen bergen kwaliteitsvoedsel en het wordt als een zonde beschouwd om een hond op deze dag niet te respecteren.
Buiten het festival houden de meeste Nepalezen van honden. Tijdens een uitstapje ontmoet je pups in alle soorten en maten, van berghonden die gebouwd zijn voor het buitenleven tot loslopende floofs die op zoek zijn naar hun volgende voeding.
Pompeii, Italië
Ten zuidoosten van Napels trekken reizigers en geschiedenisfanaten naar Pompeii om de overblijfselen van de uitbarsting van de Vesuvius te bekijken. Onder de vulkanische as liggen mensen, dorpen en het leven bevroren in de tijd. De tragedie kostte aan meer dan 16.000 mensen het leven, maar ook aan andere inwoners, zoals de pups. De mensen van Pompeii waardeerden hun honden en behandelden ze als huisdieren en waakhonden. Een van de beroemdste lichamen die bij de opgravingen werd gevonden is een afgietsel van een waakhond met een halsband om zijn nek.
“Dat klinkt niet als een leuk uitstapje voor hondenliefhebbers, een dode hond die vastzit in de tijd”, hoor ik je denken. Maar, interessant genoeg is het werelderfgoed sindsdien bewoond door roedels woofers. Goed verzorgd door de lokale bevolking en regelmatig verwend door reizigers, hebben groepen honden van de ruïnes van Pompeii hun thuis gemaakt. Pompeii honden genieten van een aai van voorbijgangers en van mensen kijken terwijl ze luieren in de zon.
Indonesië – delen van!
Inmiddels heb je waarschijnlijk wel foto’s gezien van Balinezen die rondscheuren op scooters, omringd door honden die op geïmproviseerde zitjes balanceren. In delen van Indonesië, waaronder het eiland Bali, maken honden deel uit van de gemeenschap. En er zijn er heel veel. Het zijn niet echt straathonden, maar ook geen huisdieren. Balinese honden zwerven door drukke straten vol scooters en ontspannen op zwarte zandstranden, terwijl ze snoepen van offers die bedoeld zijn voor de goden.
Op Indonesische eilanden als Bali, Lembongan, Ceningan en Penida vind je veel loslopende zwervers. Maar een snelle boottocht naar nabijgelegen eilanden zoals Gili T, waar Islam de belangrijkste religie is, en je vindt een overvloed aan katten, maar geen hond in zicht.
San Diego, Californië
Helen Woodward Dierencentrum @hwac
Als je aan Californië denkt, denk je misschien aan glorieuze blauwe luchten, lange witte zandstranden en surfen. Iedereen is gaan surfen… Letterlijk, zelfs de honden hangen los.
De VS wordt beschouwd als het grootste land van hondenliefhebbers ter wereld. En net als in de meeste andere staten maken de Californische pups deel uit van de familie. Helaas geldt dit niet voor al onze hondenvrienden. Veel van hen hebben geen thuis meer en worden opgevangen in het Helen Woodward Animal Center in San Diego. Om geld in te zamelen om meer honden te helpen een thuis te vinden, organiseert de non-profit organisatie haar jaarlijkse Surf-A-Thon, waarbij de lokale bevolking en vroegere bewoners de zee op gaan om te shredden!
Om de deelnemers voor te bereiden op de grote dag geeft het centrum regelmatig surflessen voor honden. De deelnemers zijn er helemaal klaar voor, trekken hun ruigste pak aan (voor de verkleedwedstrijd) en houden hun rivalen in de gaten terwijl ze naar de line-up peddelen. Reizigers en plaatselijke bewoners komen samen om naar de heats te kijken, van livemuziek te genieten en andere activiteiten uit te proberen terwijl ze van de zon genieten.
De Bahama’s
Als je van Caribisch eten houdt, zul je bekend zijn met duivenerwten en rijst, een hoofdgerecht dat bij de meeste maaltijden wordt geserveerd, vooral op de Bahama’s. Maak je geen zorgen, er worden geen duiven gedood bij het maken, maar een ander dier is synoniem aan het recept. Maak je geen zorgen, er worden geen duiven gebruikt, maar een ander dier is synoniem aan het recept. De Potcake is een straathondras dat rondzwerft op de eilanden aan het strand. De naam werd aan de woofers gegeven door de lokale bevolking die hen de cakeachtige resten van hun verbrande rijstpotten voerde.
Hoewel de lokale bevolking haar steentje bijdraagt om de honden te voeden, is niet iedereen er blij mee. Veel bewoners zijn het erover eens dat de Potcake populatie uit de hand (of poot) loopt. Vrijwilligersgroepen zoals de Abaco Shelter proberen de situatie onder controle te krijgen en zoveel mogelijk honden te helpen door castratie, redding en adoptie. Als je nog meer excuses nodig hebt voor een reis naar de Bahama’s, het asiel is altijd op zoek naar vrijwilligers om te helpen waar ze kunnen.
Finland
Voor hondenliefhebbers die de voorkeur geven aan een kouder klimaat en dromen van het zien van het noorderlicht, zal een bezoek aan Finland niet teleurstellen, en dat geldt ook voor de honden die je er zult ontmoeten. Floofers uit de poolcirkel werden traditioneel gebruikt om zich door besneeuwde landschappen te verplaatsen en hebben altijd een belangrijke rol gespeeld in de samenleving. Tegenwoordig maken sommige plattelandsgemeenschappen en inheemse groepen nog steeds gebruik van hondensleeën in hun dagelijks leven. Na jaren afhankelijk te zijn geweest van sneeuwscooters, moedigen de effecten van klimaatverandering en koolstofuitstoot hen aan om terug te keren naar hun honden op wielen. Hetblijkt dathondensleeën duurzamer is voor de lokale bevolking en bezoekers!
Deze honden zijn anders gebouwd; ze zijn sterk, vol energie en extra harig om het leven in het bittere noorden minder ruig te maken. Hun stofwisseling regelt zelfs hun lichaamswarmte zodat er geen ijs aan hun poten komt!
Een reis naar Fins Lapland is niet compleet zonder een of twee honden gezien te hebben. Om husky’s in hun natuurlijke omgeving te ontmoeten, is een hondenslee-ervaring net zo leuk voor jou als voor hen, zolang het maar ethisch verantwoord is. Er zijn verhalen van mushers die hun honden uitputten en ze de hele dag laten werken, maar er zijn ook duurzame hondensleeërs die in harmonie met hun honden werken.
La Paz, Bolivia
Het nationale dier van Bolivia mag dan wel een lama zijn, maar na een paar rondzwervingen denk je dat het een hond is. La Paz is zo dichtbevolkt dat ze kabelbanen als bussen gebruiken. Met zoveel huizen die op elkaar balanceren in winderige straten, is het sneller om over de stad te pendelen dan er doorheen. Zoals in veel dichtbevolkte plaatsen, lopen er groepjes straathonden langs de trottoirs. Bolivianen houden van hun hondenburen en ondanks het feit dat La Paz een van de armste landen van Zuid-Amerika is, verspreiden de inwoners zelfgemaakte hondenhokken langs de trottoirs van de stad.
Sommige Bolivianen aanbidden ook graag honden. Elk jaar vieren katholieke Bolivianen het feest van Sint Roch, de beschermheilige van de honden, die wordt geëerd voor het verzorgen van slachtoffers van de pest. Naast hem was een hond die naar verluidt zijn leven had gered toen hij de ziekte opliep. Tegenwoordig nemen mensen in El Alto hun honden mee naar de mis om de gelegenheid te vieren. Honden krijgen zegeningen van de priester, gratis vaccinaties en veel liefde en lekkernijen.
Zwitserland
(Credit: instagram.com/fondationbarry)
Verscholen in de Zwitserse Alpen ligt een paradijs voor wandelaars, de Grote Sint-Bernarduspas, en je raadt het al, een hele roedel sint-bernardshonden. Deze brokken leven hier al tientallen jaren, geïntroduceerd door monniken van het Great St Bernard Hospice in de jaren 1700.
De pas wordt al sinds de bronstijd gebruikt en is een van de hoogste passen van Zwitserland. Hij voert reizigers door grillige bergen en ijzige meren over de grens met Italië. De wandeling is niet voor bangeriken en voordat er een recente weg werd aangelegd, was het extreem gevaarlijk voor degenen die het probeerden. Daarom werd het hospitium opgericht om gewonde reizigers te redden en de pas vrij te houden van bandieten. Maar met ijskoude winters en sneeuw zo diep als 18 meter, moesten de monniken een helpende hand krijgen van vierpotige bergbeklimmers die groot genoeg waren om diepe sneeuw te doorkruisen en de geuren op te snuiven van mensen die in lawines waren verdwaald.
Hun werkdagen liggen achter hen en ze dragen geen vaatjes brandewijn meer om hun nek, maar wandelaars die tegenwoordig de steile beklimmingen beginnen, lopen nog steeds de kans hun pad te kruisen met de luie mormels. In plaats van het hospitium vind je nu de Barry Foundation, die de honden fokt en opvangt en hun heroïsche geschiedenis deelt. Bezoekers van de stichting, die alleen tussen juni en september begaanbaar is, kunnen deelnemen aan groepswandelingen door de pas in gezelschap van de beste vriend van de mens.
Download de Hostelworld app om mensen te ontmoeten vanaf het moment dat je boekt
Get the App.